Şiirler Çağla

“Siir hakkinda yazmak ya da söylemek, siiri daima sikistirir. Yazdiklarim kimbilir ne; bunu tam olarak bilemiyorum. Yine de, siirin, ’kiyamet koparken elindeki yesil dali dikmek’, tekrar tekrar kesilen damarlara tekrar tekrar ulanmak, içimizde dolanan sicak kursunun dilde sogumasi demek oldugunu kavriyorum. Beni uzaya dagilivermekten, berbat bir duvarin ahmak bir tuglasi olmaktan kurtariyor siir: O ne sanildigi kadar genis, ne de sanildigi kadar cilizdir. ’Çagla’dakilere gelince. Nereden bilmem, henüz taze bir sehzade iken kellesi uçurulan hece, bende kendine yer açti. Eski ve kuru bir agacin bendeki sürgünleri bunlar. Onca bateri içinde bir cura’ya heves ettim. Ki çaldigim odur. Bir gün, ölümden önceki son canlilik kadar süren o ’mühlet’te, vidali ve madeni olmayan bir siir olacagini umuyorum.“ (Arka Kapak)