Kanunların Ruhu Üzerine

“Ey büyük Montesquieu!Senin gökyüzündeki ruhunu kutsamaktan ötürü seref kazanirsam, ne mutlu bana!Ya siz, ey aklin, gerçegin sessiz ve kimseyle konusup görüsmeyen bekçileri!Size de sevinç ve mutluluk verebilirsem, ne mutlu olurdum! Insanlik savunucularinin sesini duyurmakta etken olan istek ve heyecani, duyarli ruhlara üfleyebilsem dünyalar benim olurdu!..Insanligin kutsal haklarini savunan ve yenilmez gerçegin tarafini tutarak, sesimi yükseltmekle, zulmün ve bazen de ayni derecede tiksinç bilgisizligin pençesinde çirpinan kara yazgili kurbanlardan birkaçini çekip kurtarabilirsem, bunlardan sadece bir tek günahsizin dualari ve döktügü sevinç gözyaslari bile, bütün diger insanlarin haksiz suçlamalarina ve aci hakaretlerine karsi beni yatistirir ve avuturdu!”Beccaria Bir kitap için bunca dedikodu, bunca savas neden? Ne vardi bu kitabin içinde? Yazarin yirmi yil üzerinde çalistigi, o çaga göre bir bilgi kaynagi sayilmasi gereken kitabi neden bu kadar göze batti? Neden yazar, kitabini yerenlerle, düsüncelerine cephe alanlarla savasmak, kendisini de kitabini da savunmak zorunda kaldi? Neden asil eserin neredeyse dörtte biri kadar kalin bir savunma dosyasi yazmak zorunda kaldi?Tarihçilerin Fransiz ihtilalini hazirlayanlar arasinda çok önemli bir rol oynadigini iddia ettikleri Montesquieu’nün Kanunlarin Ruhu Üzerine adli eserini okurken, bu sorularin da cevaplarini arayacak ve yazarin durmadan kisilerin esitliginden söz ettigini, hürriyetin insanlarin en dogal haklarindan biri oldugunu, kanun karsisinda bütün insanlarin esit sayilmasi gerektigini ve toplumlarin ancak bu anlayis sayesinde mutluluga ulasabileceklerini ileri sürdügünü göreceksiniz.