Yaralı Aşklar

“Hakli sayilirdi elbette. Mantigin geregi buydu. Ama ya sevginin?“ Mantik ve sevgi... ya da akil ve ask... Ne zit bir ikili. Yarali asklar da zaten bu uyumsuz çiftin çatismalarinin ürünü degil midir? Daha çok romanlariyla tanidigimiz Erhan Bener’in bu besinci öykü kitabi, yarali asklarin umutsuz, yer yer hüzünlü, yer yer gülünç, traji-komik öykülerinin derlemesidir. Bener’in “Yarali Asklari“, bazen yasli bir ressamin dag basindaki atölyesine gelen bir gençlik asisiyla ’sabirlik’ gibi filiz verir, bazen bir ’pavyonun’ dumanli sarhoslugunun yarattigi yanilsamanin ürünüdür, bazen de ilk gençlik yillarinin toylugunda, ’komsu kizlarinin’ evlerindeki kaçamak oyunlarla biçimlenir.. ’Eski kareleri’ unutulmaya yüz tutmus yasli bir aktör onu sikisik bir otobüsün yolculari arasinda buldugunu sanabilir, ya da basarili bir cerrah ’eski defterlerini’ karistirirken rastlayabilir ona. Kimi zaman, kan ve gözyaslarinin egemen oldugu Dogu’daki köyünden ’kaçan’ genç kizin dürtüsüdür. Yarali Asklar, kimi zaman da trenle Ankara’dan Istanbul’a seyahat eden is kadinlarinin eglence konusudur. Bir ’kahve molasinda’ da yanip tutusabilirler, ögretmenine asik romantik ve acemi liselinin yüreginde de. Ama ihaneti hep daglar yüreklerini, erkeklere güvenmemeleri gerektigini ögrenemeyen kadinlarin... (Arka Kapak)