Yabani

Romoçka köpek olmayi gerçekten çok istiyordu. Gerçek köpekligi istiyordu. Gerçek bir köpek olsaydi, yalnizca vücutlarini anlardi, sözlerini degil. Gerçek bir köpek olsaydi, hepsinin ismini, çocuklarinin isimlerini bilmezdi. Her bir sözcügü ve ifadeyi bilmez, hatirlamazdi. Sadece kokularini, saldirilarini ve eziyetlerini bilirdi. Kavga duygusu içinden tamamen çikip gitmisti. Insani yanina dönmeyi basaramayarak köpek kaldi. Köpek özüne saklanmak onu kendi duygu ve düsüncelerinden bir dereceye kadar koruyordu. O bir köpekti: Sözcüklerin onun için hiçbir anlami yoktu. O bir köpekti: Saf aci ve vahsi mutluluk bütün uygularin yayildigi sinirlardi. Romoçka’nin özü, köpek özüydü. “Yabani, bir insanin gözünden köpek olmayi anlatmaya çalisirken insan olma kavramini da sorgulatiyor. Olaganüstü, ilgi çekici ve inandirici.” - Yann Martel, yazar “Hornung duygulari nasil anlatacagini çok iyi biliyor; çocuk ve köpek arasindaki bagi okuyucuya hissettirirken duygusallik sinirlarini zorlamiyor.” - Publisher’s Weekly “Duygusal, kiskirtici ve unutulmaz.” – Attitude