Timbuktu

Paul Auster’in yeni romaninin iki kahramani var; biri evsiz-barksiz, sarhos, yari-deli Willy, öbürü de kendi insanligimiz konusunda ondan pek çok sey ögrenecegimiz bir köpek: Kemik Bey. Bir köpegin gözünden, onun düsüncelerine girerek dünyayi, yasami, insan iliskilerini isleyen Paul Auster, kimi yerde eglendirici, kimi yerde de trajik ve hüzünlü bir anlatimla her zamanki dil ustaligiyla, sözcüklere yükledigi enerjiyle, yalin ama yogun yorumuyla bizi alisilmadik yollardan insanligimizla yüzyüze getiriyor; yasamlarimizin, ilkelerimizin kimi zaman nasil da çürük ve dayaniksiz temellere oturdugunu kanitlarken, bellegimizin derinlerine gömdügümüz eski ve kalici degerleri, günümüzün hizli ve acimasiz akisi içinde nasil da unuttugumuzu nostaljik yolculuklarla animsatiyor. Willy ile Kemik Bey’in, yasamin son duragi olan Timbuktu’ya dogru çiktiklari yolculugu, yasam felsefesini yansitan bir izlek gibi kullanan Paul Auster, bütün romanlarinda yaptigi gibi bu kitabina da katmis kendisini; dahasi, Willy’de oldugu kadar, Kemik Bey’de de ondan izler bulmak olasi. Yazar, bizi insan türünün çerçevesi disina çikararak, kendimize yepyeni bir gözle bakmamizi sagliyor. Hangi konuda yazmayi seçerse seçsin, nasil bir masal uydurursa uydursun, büyüsünü koruyor, bizi de o büyünün içine katiyor. (Arka Kapak)