Sevgili Arsız Ölüm

“1957 yilinda Kayseri’nin Bünyan kasabasina bagli Karacefenk köyünde dogdum. Yürümeyi ögrenir ögrenmez okula basladim.Okul, evimizin erkek odasiydi. Sedirlerin altinda cinlerle oynasirken okumayi, yazmayi ögrendim. Karacefenk’te sedirlerin altinda cinler ve periler yasardi. Çocuklugum onlarin arasinda geçti. Gizlice onlarin dernegine girdim. Evlerini gezdim. Dügünlerine gittim. Dillerini, gündüz ve gece oyunlarini ögrendim. Babam Istanbul’da çalisirdi. Annemin yüregi yarali, garip bir kadin oldugunu kim söyledi bana simdi unuttum. Okuyup yazar, dikis diker, igne yapar, Kürtçe ve Arapça bilirdi. Köye gelen çingenelere adini duymadigim yerleri, insanlari sorardi.Onun geçmisini aranip durmasi çocukluguma bulasan ilk aciydi. Babam Istanbul’dan torba dolusu parayla döner, köyü basina toplardi. Evimiz tuhaf aletlerle doluydu. Ne ise yaradigini anlamadigim büyülü demirler. Zemberekli saat, radyo, gramofon, mavi kocaman bir yolcu otobüsü, patos, tulumba, kamyon ve traktör.1966 yilinda Istanbul’a geldim. Çocuklugum keskin bir aciyla ikiye bölündü sanki. Gerçeklesmeyen düsler, aralarinda dogup büyüdügüm insanlari paramparça etti. Babam hizla isçilesti ve giderek issiz kaldi. Iki agbim ve kardesim insaatlarda ise girdi. Yedi kardesin arasindan titrek bir gölge gibi siyrilip liseyi bitirdim. Korku ve yalnizligin içinden okula gitmenin bedelini ödedim. Inanilmaz savrulmalar, inkâr ve baskinin bin çesidi. Kente ayak uydurabilmek için bogusup durdum. Her yanim yara bere içinde kaldi. Bogusurken birlikte dogup büyüdügüm insanlardan ayri düstüm. Ama kendi öz degerlerimi, dilimi ve o insanlarin durulmaz bir coskuyla bana tasidiklari sevgiyi koruyabilmek için direndim. Elinizdeki roman bu direnisim için aralarinda büyüdügüm insanlarin bana armaganidir. Keske onu daha soluk soluga, daha parçalanmis bir teknikle, daha erken yazabilseydim.”