Sessiz Ağıt Sarıkamış

Ninnilerle büyütüldük, ağıtlarla gömüldük. 

Ağıt toplumuyuz. Ağıtlarla büyüdük, Hep acılar, hep

açlıklar, zorluklar. Asker beklemekle geçen günler.

 Peki hiç mi güzel günümüz olmadı. Oldu tabii.

 Onunla avunduk, hayaller, özlemler duyduk.

Sarıkamış, ayağı çarıklı gidip de çarıksız dönmeyenlerin söylendiği  bir  ölüm  türküsü,  dönüşü  olmayan  bir  yolun ayak  sesidir.  Sarıkamış  sıfırın  altında  – 30/-40  derecede donan on binlerce vatan evladının nefesinin buz tuttuğu yerdir.

Anaların oynak beşikte büyüttüğü, kuzum diyerek çırpınışının, dizlerini döverek ağlayışların, ağıtların sesidir. Edirne’den  Kars’a  kadar  yurdun  her  köşesinden  gelip Kafkasya’ya gidip, dönmeyenlerin ağıtlarına, türkülerine yansıyan sesidir.

Sarıkamış, Türk insanının yıllardır içinde kanayan bir yara,  gözünü  sıcak-soğuk  demeden  canını  esirgemeyen Mehmetçik’in bilerek ölüme gidişinin hazin sonudur. Şiirdir, koçaklamadır, harptir, kahramanlık destanı, sessiz ağıttır. Yaşanan acıların en büyüğüdür. Sarıkamış, vatanı için bıyığı terlememiş delikanlıların yitip gittiği yerdir. Sarıkamış, beyaz gecenin, sabahın olmadığı yerdir. Sarıkamış, Allahuekber’de  kardan,  buzdan  şehadet  şerbetinin  içildiği yerdir