Şems Mevlana Dostluğu

Bir dere kiyisinda yüksek bir duvar vardi. Duvarin üstüne de, susamis dertli bir kisi çikmisti. Suya ulasmasina, susuzlugunu gidermesine o duvar engel oluyordu. Ansizin suya bir kerpiç parçasi atti.Suyun sesi, bir sevgilinin sesi gibi tatli idi. O adam, suyun sesini dumak için duvardan kerpiç koparip suya atmaya basladi. Sudan da Ey Insanoglu! diye ses geliyordu. Böyle kerpiç atmaktan, sana ne fayda var? Adam cevap verdi: Ey su! Bu atistan benim için iki fayda vardir.Birinci fayda: Benim suyun sesini duymamdir. O ses, susuzlara rebab sesi gibi pek tatli gelir. Su sesi, Israfil'in sesine benziyor. Ölü bile bu sesten dirilmededir. Yahut da o ses, Ilkbahar günlerindeki gökgürültüsüne benziyor. Bu ses yüzünden baglar, bahçeler güzellesir. Yahut da o ses, kiyamet gününde Peygamber efendimizin asilere erisen sefaat nefesi gibidir. Yahut da o ses, Ya'kub'un ruhuna ulasan, güzel ve latif bir Yusuf'un kokusu gibidir.Ikinci fayda: Koparip attigim her kerpiçle duvar alçaliyor. Bu varlik duvari yüksek bulundukça, bas egmeye yani secde etmeye engel olur. Bu toprak bedenden kurtulmadikça, egilip ab-i hayata secde etmek ve ondan daya doya içmek imkani yoktur. Bu varlik duvari üstünde bulunanlardan kim daha fazla susamissa, duvarin tasini, kerpicini o daha çabuk koparir atar..(Mesnevi, b. 1192, II, 1214)