Radyo Yayıncılığı

Ülkemizde radyo yayinlarinin 85 yillik bir geçmisi bulunmaktadir. Devlet ve hükümetlerin elinde gelisen radyo yayinlari, tüm dünyada oldugu gibi, Türkiye’de de televizyon yayinlarinin baslamasina kadar giderek artan bir ilgi ile izlenmis, toplumun gözü kulagi olmustur. 1968 yilinda televizyon yayinlarinin baslamasi radyoya olan ilgiyi azaltmis; radyo yayinlari bu rakip karsisinda kendini yenileyememistir. Kuskusuz buna TRT'nin tek düze, kamu hizmeti yayin anlayisinin sikici yayin formati da eklenince radyo kitle iletisim araci olarak önemini iyice yitirmistir. 1990'li yillarin basinda özel radyo yayinlarinin baslamasi ile radyo yayinlari tekrar ilgi görmeye baslamistir. Bu dönemde klasik radyo yayin anlayisi degismis; format ve içerik farkliligi özel yayinciliga damgasini vurmustur. Radyo yayinciligi bu kez “müzik kutusu” görevini üstlenmistir. Zaman içerisinde özel radyo yayinlarinda –rekabetin de etkisiyle– farklilasmalar olmus; tematik kanallarin kurulmasi, yayinci kadrosunun deneyim kazanarak profesyonellesmesi, radyo yayinlarinda toplumun küçük kesimlerine seslenen yayinlarin yapilmasi gibi nedenlerle radyo yayinlari farkli islevler üstlenmis ve yeniden toplumun ilgi odagi olmustur. “Radyo Yayinciligi” kitabi, bu degisen süreç içerisinde devlet ve özel kesim yayinciligini hem yönetsel, hem de program açilarindan ele alarak anlatmaktadir. Bir açidan özel kesimin “reklama dayali” radyo yayinciligi anlayisi, diger taraftan ise TRT'nin 1964'ten bu yana yürüttügü “kamu hizmeti yayinciligi” anlayisi ile karsilastirilarak verilmektedir. Ancak bu bilgilerde, kurumsallasmis radyo anlayisi önemsenerek bir ekol olan TRT’nin radyo kaliplarina agirlik verilmis; örnekler daha çok bu tür radyo yayinciligi anlayisindan seçilmistir. Kitabin bu basiminda, son yasal düzenlemelere göre bir yayincinin gereksinim duydugu yayin ilkeleri ile ilgili düzenlemeler de yer almaktadir. Kisacasi, “Radyo Yayinciligi” kitabi, A'dan Z'ye radyoculukla ilgili her konuyu kapsamaya çalisiyor…