Racine ve Shakespeare

Stendhal'in "Racine ve Shakespeare" metni günümüz estetik teorilerine belki çok büyük bir katkida bulunmaz ancak on yedinci yüzyilin klasik estetiginden, on dokuzuncu yüzyilin romantik estetigine geçisi kavramak bakimindan dikkate deger bir tarihi öneme sahiptir. Kaldi ki, konuya, birçoklarinin yaptigi üzere akademik bir bakis açisiyla degil, öykü anlaticili-gi ekseninde yaklasir. Onun metnini ayricalikli kilan ve siradan bir estetik teorisinin ötesine geçmesini saglayan sey, bir öykü anlaticisi olarak seyirciye/okuyucuya daha fazla zevk verebilmenin yollarini arastirmasidir. Bir bakima metnin tamami, "Edebi zevki arttirmanin yolu nedir?" sorusuna verilmis bir cevap olarak görülebilir. Hem trajediyi hem komediyi ayri ayri ele alan Stendhal, yazdigi metin boyunca, ikisinde de asil zevk üreten ögelerin ne oldugunu arastirir. Trajedide insan ruhunu besleyen temel ögeyi, kusursuz ilüzyon anlan diye tabir ettigi yogun duygusal anlar olarak belirler ve bu lezzetin Racine trajedisinde, klasizmin kati kurallari yüzünden neredeyse hiç bulunmadigini, oysa çok daha serbest ve kivrak bir kalemi olan Shakespeare'in trajedilerinde yogun olarak tadina varilabildigini örnekler vererek kanitlar.