Parma Manastırı

Bu romani 1830’daki aslindan hiçbir sey degismeksizin yayimliyorum. Bunun iki sakincasi olabilir. Birincisi, okuyucu bakimindan: Kisiler Italyan olduklarindanokuyucu daha az ilgileneceklerdir belki. Bu ülkenin insanlari Fransizlar’ dan oldukça farklidir. Italyanlar içtendir, iyi insanlardir, çekingen degillerdir, akillarindan geçeni söyleyiverirler. Zaman zaman gurura kapilsalar da bu, tutku haline gelir, "benlik" adini alir. Sonra, yoksulluk gülünç bir durum degildir onlar için. Ikinci sakinca ise, yazari ilgilendirmektedir. Açik söyleyeyim, öykünün kahramanlarinin yaradilislarinin sertliklerini, tutarsizliklarinin oldugu gibi birakmayi göze aldim. Buna karsilik çekinmeden söylüyorum, yaptiklarinin çoguna da ahlak bakimindan ayipladim. Parayi her seyden çok seven, kin ya da sevgi ugruna hiç günah islemeyen Fransizlar’ in yaradilislarindaki yüksek ahlaki, sevimlilikleri onlara vermek neye yarar? Bu romandaki Italyanlar, bunun tersidirler. Zaten ban öyle geliyor ki, insan ne zaman güneyden kuzeye iki y6üz fersah yol gitse, yeni bir manzara gibi yeni bir roman da çikar ortaya. Papazin sevimli yegeni, düses Sanseverina’yi tanimis, çok da sevmisti. Benden de onun basindan geçen ayiplanmaya deger olaylari hiç degistirmeden yazmami rica etti. Ben de bu ricalara uydum.