Meleklerin Düşleri

Agabeyimin Delilige Gidisi Sürekli bunun üzerinden düsünüyorum. Hafizam çizik bir plak gibi. Iste oradayim, dikilmis seyrediyorum, korkuyorum, çünkü daha önceki bazi siddet egilimlerini hatirliyorum; itip kakmalar ve sikistirmalar, çamur topaklari ve Michael’in beni havada döndürüp yere atmalari, siyrilmis dizler, kanayan dudaklar ve acimasiz kahkahalar. Çocukluk eglenceleri iste, abi kardes arasindaki seyler - ama onunla daha farkli, daha karanlikta, ürkütücü bir keyfi vardi. Babam isigi yakti. O küçük hareket gözümüze tehlikeli, yürekli, cesur görünmüstü. Insan disi büyüklügündeki kirik cam parçalari odanin zeminine yayilmisti. Gece lambasindan akan jel yeni halinin üzerinde parliyordu. Michael sakinlesmisti. Pencere artik bir ayna gibi içeriyi yansitiyordu. Tanri’nin, kizgin babanin suçlayici yüzünün yerine, yalnizca kendisini görüyordu üzerinde; solgun bir yüz ve gözyaslari ve kömür karasi gözler. Ayaklari kaniyordu, kandan tamamen kipkirmizi kesilmislerdi ve üzerlerine saplanmis cam parçalari tipki bir köpekbaliginin disleri gibiydi. Annem ambulans çagirdi. Babam, cam parçalarini hiçbir sekilde umursamayarak Michael’a dogru ilerledi ve onu gögsüne bastirdi. Michael 1993’te hapse girmeden bir ay önce ölen babamin yataga oturdugunu, Michael’i, Ozzy Osbourne tisörtlü bu koca çocugu, beceriksizce kucagina oturttugunu hatirliyorum. Ileri geri sallaniyorlardi. Michael tamamen kendini salmisti, bir ceset gibiydi. Bos gözlerle bakiyordu, içindeki tüm hayat, tüm benligi çekilmisti. (Arka Kapak)