Küçük Prens

Yetiskinler hiçbir seyi kendi baslarina anlayamiyorlardi ve bir seyleri sürekli onlara açiklamak, çocuklar için yorucu oluyordu. (…) Yetiskinler sayilari severler. Onlara edindiginiz yeni bir arkadasinizdan bahsettiginizde, size sormalari gereken önemli seyleri hiçbir zaman sormazlar. Mesela hiç söyle demezler: “Sesinin tonu nasil? Hangi oyunlari oynamayi seviyor? Kelebek koleksiyonu yapiyor mu?” Onun yerine size her zaman sunlari sorarlar: “Kaç yasinda? Kaç kardesi var? Kaç kilo? Babasi ne kadar kazaniyor?” Onu ancak bu sekilde taniyabileceklerini zannederler. Eger yetiskinlere, “Pencerelerinde sardunyalar, çatisinda kumrular olan, kirmizi tuglali güzel bir ev gördüm...” derseniz, bu evi zihinlerinde canlandirmayi beceremeyeceklerdir. Onlara, “Yüz bin franklik bir ev gördüm.” demeniz gerekir ki iste ancak o zaman, “Ah! Ne kadar da sevimli!” diye haykirirlar. Bu kitabi okurken bir çiçekle sohbet edebilir, bir tilkiyle arkadas olabilir, bir yilandan yardim isteyebilirsiniz veya isi, gökteki yildizlari saymak olan bir is adamiyla tanisir; kendisinden baska kimsenin yasamadigi bir gezenin kraliyla karsilasirsiniz; masasindan hiç kalkmayan bir cografyacidan ilginç seyler ögrenebilirsiniz ama her seyden önce çocuklugunuzdan geriye ne kadarinin kaldigini, içinizde ne kadarini koruyabildiginizi anlamanizi saglayacak bu kitap. Zaten bunu bilen yazar da “Bütün yetiskinler bir zamanlar çocuktular (Ama içlerinden çok azi bunu hatirlar elbet.).” demistir. Hem belki kitabi bitirdikten sonra çabucak pencereye gidip gökyüzüne bakar ve yildizlari seyredersiniz