Koşmasaydım Yazamazdım

“Murakami Bey, insan sizin gibi saglikli bir yasam sürünce zamanla roman yazamaz hale gelmez mi?”Arada sirada insanlar bu soruyu sorar bana. Roman yazmak, sagliksiz bireylem; yazar olan kisi de saglikli olmak dedigimiz çemberden uzak bir yerde, mümkün oldugunca saglikli denemeyecek bir yasam sürmek zorundaymis gibi.Biz roman yazmaya çalistigimizda, insanligin temelinde bulunan zehir gibi bir seyi istemesek de çekip çikarir, görünür kilariz. Yazarlar az çok bu zehre maruz kalir. Bu zehir isin içine girmedigi sürece, gerçek anlamda yaraticilikeylemi ortaya konulamaz çünkü (tuhaf bir benzetmeyle söyleyecegimama balonbaliginin zehirli kisminin ayni zamanda en lezzetli kismi olmasiyla tipatip benzeyen bir durum galiba). Ama gerçekten sagliksiz olan seylerle ugrasmak için insan mümkün oldugunca saglikli olmak zorundadir. Bu, benim tezim. Yani sagliksiz bir ruh bile, yine saglikli bir vücuda gereksinim duyar. Iste bu yüzden, böyle biri sanatçi olamaz, dense bile ben kosmayadevam ediyorum.Haruki Murakami’den bir tutku olarak kosmak ve bu tutkuyla terbiye edilen yazma eylemi üzerine essiz bir metin... Kosmasaydim Yazamazdim kendini “utangaç biri” olarak tanimlayan yazarin belki de en kisisel kitabi.