Koredeki Çatı Katımdan Sesleniyorum Ciltli

Kendi küçük dünyasinda kelimenin tam anlamiyla yuvarlanip giden, yaprak uçsa gülen bir kizdim ben. Ufak tefek düsler kurardim uyurken…Ancak ne yazik ki hayat her zaman izin vermiyordu yasamda istikrarli olmaya.Düslerimin kayboldugu, gülüslerimin silindigi bir dönemde, askin o sihirli gücü tuttu ellerimden. Bir Asyalinin derin çekik gözleri sifa olurken titreyen kalbime, baskentin gri sokaklari umut koktu yeniden.Bir süre ask konusuldu Kizilay'in oynak kaldirimlarinda. Gölgelerimize bakinca, tek göze çarpan aramizdaki otuz santimlik boy farki olsa da… Biz bundan çok daha fazlasiydik aslinda. Bu, benim hikâyem…  Ve hikâyemin kahramani bir Koreli."Bir dakika bekle, hemen geliyorum!" diyerek yanimdan ayrildi.Yaklasik on dakika ayazin orta yerinde bekledim gözlerden kaybolan ve çantasini bana emanet eden adami. Geldiginde elinde iki bardak kahve vardi. Elime tutustururken ince ince mirildandi."Bu aksam kahve içmek istemedigini biliyorum. Bu, ellerini isitmak için."