Kıyamet Çiçeği

Zamanın bile iyileştiremediği yaralar var taa eskilerden kalan. Tüketilmeyi bekleyen bir ömür gibi yalın ve zor... Kiminin ki sandık sarısı, kiminin ki çocukluktan beri gönül yarası. Kiminin ki de kadir kıymet bilmez sevdası, kiminin ki kömür tutmuş zihniyet zorbası... Böyle uzayıp gider... Sanırım bu gecenin de bir yarası var. Gökyüzü bürünmüşken karanlığa ağlamaklı bütün şehir... Evimin çatısına düşen damlalardan anlıyorum bunu. Kirpiklerim ağırlaşıyor, ışıklar kapanıyor, hiçbir yara başka bir yarayı sarmıyor. Hani her kadın, erkeğinin Kıyamet Çiçeği’ydi. Ve her aşk kırmızıdan çalınmış bir şiirdi. Masal ne vakit bitti? Kaybolmak istiyorum çoğu zaman ve uzaklaşmak her şeyden. Yaşanılan onca acının ardından, masalımızın tekrar yazılamayacağını bildiğim halde seni yazıyorum yine de. Lisedeki öğretmenden duyduğum bir şiir gibi. Her ayrılık biraz esmere çalar, değil mi?