Hallac Kurtarın Beni Tanrı'dan

922 yilinda Bagdat’ta devrin halife ve ulemasinin ortak karariyla sehit edilen Hallac, o günden bugüne, bir efsane olarak hem halkin arasinda dilden dile dolasmakta, hem saray sairlerinin hem de halk ozanlarinin eserlerinde varligini sürdürmektedir. Dogu’da ve Bati’da hiçbir Islam mutasavvifi onun kadar aksiseda bulmamistir. Hallac’i bilen herkes onun cezbe halinde söyledigi meshur “Ene’l-Hakk” (Ben Yaratici Hakikatim) sözünü de bilir. Vahdet-i vücudu yasayan birinin, içten gelen haykirisi olan bu söz yanlis anlasilmis, onun “Ben Tanri’yim” dedigini sananlar dinlerini korumak adina ona düsman olmuslardir. Oysa Hallac’i Ahmed Yesevi’nin, Mevlânâ Celâleddin Rumî’nin gözünden görmek gerekir. Onlara göre Hallac rahmete ve kurtulusa ermis bir âlimdi.Hallac, varligini Islam’in mutlak tek Tanri inancina adayan bir dervisti. O bütün varligiyla buna taniklik etmek istiyordu; bunun için de bilinçli olarak her türlü çileyi sineye çekiyordu. Onun, sahsi Tanri tecrübesini ve Tanri’yi arayis çabalarini dile getirdigi siirleri ve paradokslari bugün de okuyucuyu cezbetmekte ve düsünmeye sevketmektedir. Simdi okuyucunun önünde iki seçenek var: Hayatin gerçek mânâsini derinlestirmek üzere kendini kor gibi yanan Tanri atesine birakmak ya da Hallac’i tehlikeli bir muhalif olarak görüp mahkûm eden zihniyetin yaninda yer almak.