Geç Kalan Adam Ahmet Hamdi Tanpınar

Sair, yazar, gazeteci Sefa Kaplan (1956), lise son sinifta okurken Huzur’u “birdenbire” ellerinde bulmasiyla baslayan, “Ahmet Hamdi Tanpinar’in hocalik yaptigi kürsüde asistan olabilmek amaciyla” Istanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne girmesiyle devam eden ve bugüne kadar siddetini ve yogunlugunu artirarak bir ömürdür süren Ahmet Hamdi Tanpinar hayranligini, dikkatini, ilgisini –simdilik– bu kitapla noktaliyor. Surasi bir hakikat ki, Geç Kalan Adam bir Tanpinar biyografisi. Ama, “Hayati-Sanati-Eserleri” kalibini izleyen bildik yazar biyografilerinin bir hayli disinda ve üstünde. Tanpinar’la Kaplan’in mektuplasmalarini da içeren, alisilmisin disindaki romanvari yapisi, elimizdeki metnin biyografi olmaktan çikip neredeyse bir otobiyografiye dönüsmesini sagliyor. Biyografi yazari olarak Kaplan’in, Tanpinar’i Tanpinar yapan efsanevi üsluba müthis hâkimiyetini de her sayfada apaçik görmemiz mümkün. Böylece, 20. yüzyilin (neden söylememeli: gelecek yüzyillarin da!) Türkçesinin bu büyük ve özel yazarinin bütün hayatinda “ferdî saadet” ile “fikrî saadet” arasindaki huzursuz gidis-gelislerini, sadece o kadar istedigi halde ancak 52 yasinda gidebildigi Paris’e degil her yere ve her seye geç kalislarini, bir Tanpinar romani içinde yol alirmisçasina ve herhalde onun da sevecegi bir film seyreder gibi takip ediyoruz.