Eğitim Gerçeğimiz

Benim Bir Derdim Yani Sira da Düslerim VarSiyah önlük, beyaz yaka ile girdigim okul sistemi, “Oynama oglum” seslenisi ile bana ilk uyarisini verdi. Tek tiplestirme çarkinin içinde susmam gerektigi, farkli düsünmemem ve itiraz etmemem gerektigi asilandi. Kahverengi okul sirasina oturdugumda elimden ilk alinan “oyun”du. Pesi sira digerleri geldi; gökyüzünü izlemek, aylaklik etmek, gülmek, konusmak, asik olmak, kalem ucu kemirmek, ayaga kalmak, tuvalete gitmeyi istemek, tüm bunlar yasakti. Ögrencilik basli basina yasak bir iliskiydi ve tek tarafliydi. Disari bakmayalim da dikkatimiz dagilmasin, diye sinif pencerelerine siyah el isi kâgitlari tutturulurdu. Bu topraklarin egitim sisteminde ögrenci olmak demek, ezen-ezilen iliskisi içinde yillar boyunca ezilen rolünün pekistirilmesi demekti, boyun egmekti. Bu egitim sistemiyle geçmisten gelen, ucu çocukluga dokunan bir derdim var benim. Satasip gitmek de degil benim yöntemim, yerine bir sey koymaya çalismak. Egitimi dönüstürmenin yolunun egitim adina söz söylemek olduguna inananlardanim. Sözlerimize yeni sözler eklenmesi dilegiyle