Düş Kırgınları

Homeros'un dogdugu kente komsu; günesin, Tanri'nin yarasindan düsen bir kan damlasi gibi denize battigi; Seyh Bedrettin'in müritlerinin en son neferine kadar kesilip katledildigi; onlarca yil insansiz kalmis bir yarimadanin ucunda gönüllü sürgününü yasayan, kirgin bir erkegin, Kuzey'in kendine bakisinin hüzünlü hikayesidir "Düs Kirginlari". Ask, pismanlik, dostluk, erdemler ve insanlik durumlari üzerine yogunlasan duygusal bir düsünme; asik olmak-sevmek ikilemi üzerine cüretkar bir deneme: Mehmet Eroglu'nun dokuzuncu romani "Düs Kirginlari" bu sekilde de tanimlanabilir. Mehmet Eroglu, bu romaninda -öteki eserlerinde rastladigimiz zengin tema çesitliliginin aksine- tek bir konuya, ask ve sevgi ikilemi üzerine yogunlasir. Ask, yüregin en narin ürperisi iken; sevgi, bazen de vazgeçmektir. Bir yanda hayati boyunca hep 'en son unutan' olmayi seçmis, 'olgunlugun, üzerinde bir kusur gibi durdugu', içki ile acisini katlanabilir kilmaya çalisan düs kirgini bir adam, Kuzey; öte yanda 'mutluluktan daha görkemli olan seyi' aramaya niyetli, Safak; ve 'sevdigine degil, onu en çok sevene gidecek' olan, Çigdem. Ellili yaslarda bir erkek ve yirmi besinde iki genç kadin! Asinmaz bir pismanligin penceresinden bakilarak anlatilan bir öykü olan "Düs Kirginlari", biri geçmiste, digeri simdiki zamanda yasanan ve dramatik bir biçimde birbirinin içine giren iki askin ustaca kurgulandigi bir romandir. Hem karada hem de denizde yasayan yunus insanlar, Seyh Bedrettin dönemine kadar uzandigina inanilan sirlar, benzersiz doga betimlemeleri ve yerel ögeler tasiyan yan öyküler... Mehmet Eroglu, "Düs Kirginlari"yla kendisinin de bir parçasi oldugu Karaburun Yarimadasi'ni hüzünlü bir ask hikayesi için mekan seçerek, insani ve dogasiyla yeniden yaratiyor...