Bir Gözyaşı Bir Gülümseme

Benden baska kimseler yoktu çevrede. Bir kaç köpek, bir de havada uçan, karlarin üzerinde dolasan kuslar vardi. Bir kus, ‘Hiç kimsenin kafesine / Koyamayacagi bir kus.. / Kaçmasini öylesine / Uçmasini böylesine / Unutmus’ bir kus yanima, çok yakinima geldi. ‘Bir insan sesine / Gelip konmus’ bir kus dedim içimden. Oysa ben hiç konusmamistim. Öyleyken bir kus sesimi, içimdeki sesi duymus olacakti ki yanima gelmisti. Metin Altiok’un dizeleri geldi o an aklima. ‘Eskiden bir sesim vardi / Vardi benim; Simdi uzakta. / Çinlar belki. / Bir köprünün altinda’ diye baslayan dizeleri. Köprünün altinda degil, Elmadag’inda çinlamisti sesim. Ve o kus bu sesi duymus, yanima gelmisti. Bir süre birbirimize bakarak sevistik o kusla. Yola koyuldugumda kar yolu tutmus, yollar uyusmustu adeta. Arabanin radyosunda Çaykovski’nin ‘Patetik Senfonisi’ çaliyordu. Çaykovski’nin en sevdigim eserim dedigi ‘Patetik Senfoni’ insana gerçekten aci veren bir bestedir. Sadece aci degil, özlem de vardir, cosku da, isyan da, kirilmislik, incinmislik, hüzün de vardir bu eserde.