Annemin Gözleri

“Kar yagiyordu. Basimi saga çevirip iki dükkân arasindan gözüken bordo binaya baktim. Pencerede miydi Hicran? Yoksa o da dipsiz bir kuyuya mi düsmüstü benim gibi. Araç  çalisti.  El  salladim.  Ragip  bana  bakiyordu.  Bense  karsiya.  Az  sonra  gözden  kayboldu  Ragip, kütüphane, ögretmenevi. Sonrasinda hapishane, kaymakamlik, ilçenin çikisindaki çalistigim okul ve nihayetinde Hizan. Pencerede  Hicran’i,  ocakta  Ragip’i,  dükkân  önünde  Sakir  Dayi’yi,  kulübede  askeri,  hücrelerde mahkûmlari, bahçede ögrencileri, iki dagin etegindeki evleri düsündüm bir bir. Kivrilarak çiktik Panur Dagi’ni. Baslari posulu adamlar sigaralarini yakmislar, göz gözü görmüyordu. Radyodan ince bir kadin sesi geliyordu. Agitti söyledigi. Kürtçe. Yükselen  dumanlarda  Hicran’in  gözlerini  gördüm.  Islak  gözlerini.  Uzun  kirpiklerinin  arasindan bakiyordu bana. Gölge düsmüstü bakislarina. Elimde  tuttugum  menekseye  baktim.  “Bir  gün  benim  menekselerimle  sana  verdigim  menekse  ayni çati altinda bulusurlar umarim.” diye yazmisti Hicran. Basimi cama dayadim. Gözlerimi kapattim.”