Akılcılık

Felsefe tarihi açisindan Akilcilik, 17. yüzyilin büyük Akilci filozoflarinin Descartes, Spinoza ve Leibniz’in ortak felsefi egilimlerine verilen addir. Aklin deneyden bagimsiz, a priori, zorunlu bilgiler ortaya koyabilecegi savini temellendiren felsefi görüstür. Temellendirilebilir, dogrulanabilir, sinanabilir bilginin diger bilme türlerinden, inançtan, imandan ayrilarak kendi basina bir sey olmasinda dayanagin akil olmasi da bu gelenekle baslatilabilir. Gerçi teknik anlamda Akilciligin akla verdigi konumu deneycilik, pozitivizm, analitik felsefe gibi diger felsefi yaklasimlar paylasmasa da, bu yaklasimlarin da ortakakilsallik paydasinda birlestikleri öne sürülebilir.Son dönemde ise postmodernitenin etkisiyle akilsalligin ve onun dayanagi aklin evrensel bir basvuru konumunda olamayacagi, evrensel ölçütlerin söz konusu olmadigi ya da bunlarin akilla temellendirilemeyecegi yogun olarak tartisilan meseleler.John Cottingham’in kitabi, bugün evrenselligi ve güvenilirligi kuskuyla karsilanan akli kendine dayanak alan Akilciligin Eski Yunan’dan günümüze kadar yalin ve açik bir dille tarihsel bir sunumunu yapiyor.