Abdülhak Hamit Tarhan

Abdülhak Hamit Tarhan,19. yy. yenilesen Türk edebiyatinin, bir baska terimiyle Tanzimat Edebiyatinin ikinci kusak sanatçilari (Recaî-zade M. Ekrem ve Sami Pasa-zade Sezaî ile birlikte) arasinda yer almaktadir. Yenilik edebiyatimizin temellerini kurmaya çalisan ve Sinasi, Namik Kemal ve Ziya Pa-sa'nin olusturdugu birinci kusak sanatçilarinin açtigi yenilik çigirinda yürüyen Abdülhak Hâmit, her yeniligi denemeye ve uygulamaya girisen, bu yolda durmadan yazan bir sanatçi kimligi ile karsimiza çikar. Abdülhak Hâmit'in yazi hayatinin temelinde iki sanat dali vardir: Biri siir sanati, öteki tiyatro sanati. Tiyatrolarinda da agirlikli olarak manzum oyunlara yöneldigi ve o türü ön plana aldigi için sanatçinin sanat derinliginde "siir" yatmaktadir, diyebiliriz. Nitekim hem edebiyat tarihimizde hem de edebiyat çevrelerinde onun tiyatro yazarligindan çok sairligi öncelik almistir. Sanatçi, sadece kendi sanat dünyasi ile sinirli kalmamis; sonraki dönemlerden özellikle Servet-i Fünûn Edebiyatina örneklik etmis; edebiyat tarihimizde yalnizca yazdiklariyla degil, etkileriyle, yetistirdigi genç sanatçilar ile anilmis; kendine özgü sanatçi kimligi ile yer etmistir.(Tanitim Bülteninden)