Son On Beş Dakika

Günlerdir; o iki beyaz gömleklinin hikâyesine tanik olan kaç kisiydik, bunu düsündüm. Taniklarin her birinin hikâyesini düsündüm. Içimizden biri bu ölümü çagirmis olabilir mi diye düsündüm.Zühal'e anlatabilseydim, ölüm üzerine düsünmemin, okumamin sebebi Nermin'i çok özlemek ile alakali degil. Içimdeki bosluk ile alakali. Ve bu bosluk bir kadindan arta kalan bosluk degil. Belki bir kadinin doldurmasi gerekirken doldurmadigi bosluk.Kim kendi hikâyesini tam olarak bilebiliyor ki! Her anlatisimizda degisen bir sey hikâyelerimiz. Degisirken ayni kalan üstelik. Sir da burada gizli ya. Onca degisiklige ragmen ayni kalan nedir? Yaslanirken ve yaralanirken korumaya çalistigimiz sey nedir?Karsima çikan bütün kadinlarin sadece benim yükümü azaltmak gibi bir görevi oldugu duygusundan kurtulmam gerekiyor.Kadinlar hayati düzeltmek isterken çok yaralaniyor. Erkekler fragmanlarin içinde yasamak istiyor. Kabataslak bir özet. Fazla katmanli olmayan. Bir hikâyenin bütünlügü erkeklere fazlasiyla agir, fazlasiyla sikici geliyor. Makineleri tamir edebilen erkekler, yazik ki hayati tamir edemiyor. Onun için erkekler hayati bozma haklarinin hiç olmadigini bilerek yasamali.Fatma Barbarosoglu'nun kaleminden bir solukta okuyacaginiz Son On Bes Dakika ile kendinize ve sevdiklerinize bir adim daha yaklasacak, hayatinizdaki renklerin ve seslerin bütünlestigini fark edeceksiniz.