Kendine İyi Bak

Bir kirilma, bir endise çaginda yasiyoruz. Yurtsuzlugun maddi ve manevi bütün izlerini üzerimizde tasiyoruz. Siginacak bir liman, ruhumuzu sükûna erdirecek bir ev arayisindayiz. Kendine Iyi Bak, âlemin çekirdegi olarak insanin imkânlarini, yitirdigimiz “vatan” kavramini, oradan göç ve mültecileri, çagimizin algilar üzerinde yarattigi degisimi ele aliyor; ruhun yersiz yurtsuzlugunu anlatiyor. Affedebilmenin hangi durumlarda mümkün oldugunu soruyor. Içinde bulundugumuz ortamin sürekli ürettigi “zalim”lerden ve “mazlum”lardan hareketle öfke ahlakina deginiyor. Aralarda çuvaldizi tip dünyasina da batiran kitap, “ayna'yi hem içeriye hem disariya tutuyor: Çünkü insan, evrenin özü!“Zatina hosça bakabilmek evrene de hosça bakabilmek demektir. Bir mikrokozmos olarak insan, kendi içsel bütünlügünü saglayabildigi ölçüde âlemle uyumlu olmayi basarir. O halde uyanik olalim. Hus der dem. Aldigimiz her nefesin farkinda olarak temasa edelim evreni. Nefes ayikligi... Iki nefes arasinda, dogum ve ölüm arasinda hep “an”da ve “huzur’’da olmak: Tam bir bilinç ve bütünlük hali.”