Eylül Vurgunu

Toparlayamiyordu kendini. O gün yine Haluk’u gördü rüyasinda. Kahvaltiyi hazirlarken hala gördügü rüyanin etkisindeydi. Kendi kendine;“Aklimdan çikmiyorsun, aklim çikiyor, sen çikmiyorsun. Olmuyor iste... Bugün yine seni özlerken yakaladim kendimi. Demek ki içimde hala sana rastlayan duraklar var. Takvimler degisti, hasret yine ayni... Oysa ikimizde ayni seyi düsünüyoruz, ben seni, sen kendini! Bazi günler hiç aklima gelmiyorsun. Iste o günler iyiyim. Ama bugün o günlerden biri degil. Anlasilan yarin yine devam edecegim gözlerinden... Dudagimin kenarinda kabuk baglamayan yara gibi oldun. Azicik gülsem kan, hiç gülmesem koca bir hüzünsün. Canimin içi, çok aciyorsun, acitiyorsun...”Sessiz konusmasi sürdükçe gözleri doldu Esin’in.Iki damla yas hazirladigi kahvalti tabagina düstü. Gerçekten aklini bir aydir Haluk çok mesgul etmisti