Anlamın Sesi Yahya Kemal Beyatlı'nın Şiir Estetiği

Bir siir incelemesine nasil baslamaliyiz? Sairine duydugumuz hayranlikla mi yoksa elestirel ve analitik bir bakis açisiyla mi? Alphan Akgül, ikinci yolu tercih ediyor ve Yahya Kemal’in siir anlayisini ve siirlerini en ince ayrintisina kadar sorguluyor, tartisiyor, yorumluyor. Yahya Kemal, anlami hiç de müphem olmayan siirler yazdigi hâlde, neden Stéphane Mallarmé gibi anlamda müphemiyet konusunda asiriya kaçmis bir saire atif yapiyordu? Pek çok siirinde hikâye üslubunu kullandigi hâlde, neden lirizmi mutlak bir sekilde öne çikariyordu? Bütün siirlerini vezinle yazdigi hâlde, neden veznin mekanik bir ahenk araci oldugunu söyleyip asil siirselligin deruni ahenkten geldigini iddia ediyordu? Kitapta Yahya Kemal’in siir hakkinda gelistirdigi görüsleri ayrintili bir sekilde tartismaya açilip bu görüslerin islevsel olan ve olmayan yönleri ortaya konmustur. Böylece hem Yahya Kemal’in poetikasi derinlikli bir sekilde incelenmis, hem de bu poetika ile sairin siirleri arasinda hangi ölçüde bir uyum oldugu tespit edilmistir. Akgül, Yahya Kemal’in siirlerini itina ile çözümlerken bizi yeni bir üslupla da tanistiriyor: Anlam için teknik! Akgül’e göre Yahya Kemal’in siirlerinde esas öge anlamdir ve sair bu anlami açiga çikartmak ya da pekistirmek için biçim özelliklerini harekete geçirir. Yahya Kemal’in her siirinin sözle insa edilen bir anlam kompozisyonu oldugunu savunuyor Akgül… Bu nedenle, biçim tartismalarindan anlam çözümlemelerine ustalikla geçiyor ve Yahya Kemal’in siirlerindeki ana temanin tutkuyla arzu edilip de ulasilamayan ideallerin yarattigi bunalim oldugunu kesfediyor… Akgül’ün bu kitabinin bir baska yönü de siir kuramlariyla ilgili kapsamli bilgi vermesi…